ÇOCUĞUNUZ EN SON NE ZAMAN AÇ KALDI?
Biz çocuğumuzu; ailenin refahına ortak ediyoruz,
hayatın sorumluluklarına değil.
‘Aman zorluk yaşamasın’ diye diye onların hayatı yönetme yetkinliğini buduyor, solduruyoruz…
Çocuklarımızın ayağına taş değmesine dahi izin vermiyor, adeta fanus içinde yetiştiriyoruz. Bu yüzden açlık, yokluk, utanç gibi duygularla baş etmeyi öğrenemiyorlar.
Çocukları ailenin refahına ortak ederken, hayatın sorumluluklarına da katmamız gerekiyor. Oysa insanı insan yapan; utanma, üzüntü, başarısızlık, kızgınlık, hayal kırıklığı vb. duygularla baş edebilme yetisidir.
Bunları biz şayet çocuklarımıza kazandıramıyorsak, hayata atıldıklarında tüm bu hayati duygularla baş edebilme becerilerinden yoksun kalıyorlar.
Çocukların olumsuz duygu yaşaması, zorlanması gerekiyor. Küçüklükten beri bir işi yapmak onun işi olmalı, Ödül için yapmamalı. Ailenin bir parçası olarak ortak sorumluluklara katılabilmeli. Bir çocuğa ebeveyninin yapabileceği en büyük kötülük, onun her istediğini yerine getirmektir.
Bırakın sınırın nereden geçtiğini öğrensin. Karar sonuçları ile yüzleşsin. Okul servisine yetişme derdi dahi yoksa onu hayatta bekleyen güçlüklerle nasıl baş edebilecekler ki…
EL BEBEK GÜL BEBEK YETİŞTİRMEK DOĞRU MU?
